Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Bosvruchten in het duister
van een vrouw die nog steeds dat meisje is
Het is 1965 en ik ben dit jaar 15 geworden. Ik ben een mager meisje met een poppengezichtje.
De Beatles zijn in en de Stones en de minirok uiteraard, omdat ik een levenslustig meisje ben en gek op allerlei extravagante kleding, loop ik er zeer apart bij.
In een paars minirokje. Met witte gehaakte fantasiepanties en jezussandalen, waar ik paarse veters doorheen heb geregen. Ook droeg ik een legerrugzak, zoals soldaten en daar had ik allerlei teksten op, zoals peace is love. We leefden tenslotte in een hippietijd. Peace was IN.
Dit tot groot ongenoegen van mijn vader. Ik ben een rebels type en doe toch mijn eigen zin.
Thuis wisten ze van niks.Zodra ik buiten was kleedde ik me om en maakte, samen met een vriendinne, snel mijn ogen zwart. Ze mochten thuis niks merken, want dan was de boot aan.
Voorzichtigheid was geboden. Ik vond het heel spannend allemaal en ik had er enorm succes mee, als ik er zo uitzag
Ik was erg populair vooral bij de langharige jongens. En daar viel ik op.In die tijd had je zoals wij ze noemden de artistiekelingen en de nozems. De laatste groep waren jongens met enorm veel brillantine in het haar.
Vetkuiven ook wel genoemd en die reden op van die buikschuivers(brommers), die ze opgevoerd hadden.
Ik hield van Boudewijn de Groot en Bob Dylan , de protestzangers.Dat waren heel andere types: die zich afzetten tegen de maatschappij en dat vond en vind ik nog steeds geweldig.
Als ik er aan terug denk, is er eigenlijk nog niet veel veranderd,. Ik ben nog steeds een rebels type en trek me weinig aan van wat mensen van me denken>. Ik ben nog steeds dat meisje met die hang naar extravagantie en extreme kleding.
In al mijn denken en handelen ga ik, nu ik over de vijftig ben, nog steeds af op mijn gevoel, ook in de liefde, ben erg snel verliefd . En ook mijn verdriet daarna is hevig, zoals in mijn meisjesjaren.
Zou niet anders willen. Ook al is de pijn na een afgelopen relatie hevig, de zoete herinneringen daaraan blijf ik altijd koesteren.
Dat is een godsgeschenk.Die zomer, toen wij met het hele gezin op vakantie gingen naar de Veluwe, in een vakantiehuisje op een afgelegen gebied, zouden wij daar twee weken verblijven.
Het dorp was een heel kleine plaats met veel agrariërs. We zagen korenschoven en kippenschuren.
Echt van die Hollandse kaaskoppen, vaak blond en een fris uiterlijk met rode wangen.
Allemaal boeren en zo liepen ze er ook bij, ook de meisjes uit het dorp waren in mijn ogen boerentrienen, ik was een bezienswaardigheid, en trok alleen maar op met langharig tuig, zoals dat toen werd genoemd.
Dan val je wel op als stadsmeisje en zeker zo een als ik.
Grace Kelly
Op het vakantiepark stond ook een kantine waar de jeugd naar films kon kijken en ook dansavonden werden er georganiseerd.
Het zal ongeveer in de tweede week geweest zijn dat ik van mijn moeder naar de film mocht op zondagmiddag. Het was zo’n zoete film, Tea for two, met Grace Kelly, wie de mannelijke hoodfrol speelde zou ik niet meer weten. Het boeide mij niet.
Maar ja, iets anders was er niet te doen. Dus ik ging er heen.
Onderweg naar de kantine kom ik een jongen tegen: heel lang , blond en heel erg knap, ongeveer een jaar of 16.
Ik was op een leeftijd dat ik wel oog kreeg voor knappe jongens dus ik bleef staan en hij ook, het was als een magneet zo werden we tot elkaar aangetrokken.
Mijn hart begon ineens veel sneller te kloppen dan normaal en ik wist niet wat me overkwam, dit had ik nooit eerder meegemaakt.
Ik voelde een soort opwinding,. Ik MOEST met hem in aanraking komen, anders liep hij misschien weg en was ik hem kwijt,. Dat zou een ramp zijn.
Zo’n mooie jongen had ik nog niet eerder gezien in dit dorp.
We hebben even gepraat en toen zijn we naar de film gaan kijken, verder eigenlijk niks.
Het was spannend en wisten allebei niet wat we tegen elkaar moesten zeggen. We zaten zwijgend naast elkaar.
Toen het afgelopen was moest ik naar huis en we namen afscheid en ik ging op weg naar het huisje.
Halverwege het bospad zie ik een jongen lopen Ik twijfel en kan mijn ogen niet geloven, dit kan toch niet? Ik heb net afscheid van hem genomen en nu loopt hij hier weer!
Ik spreek hem aan en vraag hoe hij zo snel hier op het bospad weer terechtgekomen is,. Daarop begint hij hard te lachen en zegt, ja ze trappen er allemaal in . Die ander is mijn tweelingbroer..
Dat werd dus lachen en we spraken af de andere dag in de speeltuin elkaar weer te ontmoeten, de speeltuin was toen wat ze tegenwoordig noemen de hangplek voor jongeren.
Inderdaad, de andere dag waren de twee jongens er weer,. Ik kon ze niet uit elkaar houden, werkelijk 2 druppels water.
Maar er zal toch wel iets verschil in hebben gezeten, want ik bleef naar die eerste toetrekken,. Waarom weet ik eigenlijk niet, . Ht zal toch wel iets met zijn houding te maken hebben gehad.
Ik denk dat het kwam omdat de eerste duidelijk zijn belangstelling voor mij liet blijken en de tweede niet.
Qua uiterlijk waren het net spiegelbeelden, dus uit elkaar houden was moeilijk, toch viel ik op de jongen die ik het eerst ontmoet had.
Hij had iets zachtmoedigs over zich, terwijl zijn tweelingbroer mij ietwat onverschillig en stugger overkwam.
Dat zal wel de reden geweest zijn dat ik naar Jurgen toetrok en niet naar zijn broer.
Raar eigenlijk, twee van diezelfde mensen en toch een karakterverschil.
Maar ik heb wel eens gelezen dat zelfs klonen toch een bepaald verschil houden.
Na heel lang met elkaar in de speeltuin te hebben verbleven, vroeg de eerste jongen mij of ik zin had in een eind fietsen.
Ik vond hem oneindig aantrekkelijk. Ik twijfelde geen moment ,pakte mijn fiets en liep naar het vakantiehuisje met de mededeling dat ik een eindje ging fietsen met een jongen uit het dorp.
Mijn ouders zaten net gezellig met een ander echtpaar te keuvelen en waren in een goede stemming. Ik hoorde mijn moeder lachen en er stond een borrel en een glas bier op de tafel.
Mijn moeder riep nog om 9 uur thuis hoor , voor het donker.
Ja!!!, gilde ik terug en vertrok.
Het was de allereerste keer dat ik alleen met een jongen van mijn leeftijd was, en we kletsten er heel wat op los,. Over de Stones en de Beatles en muziek en school en noem maar op.
Wij maar fietsen en fietsen,. Op een gegeven moment waren we midden in de Veluwse bossen beland en het werd donker, tot overmaat van ramp deed het licht van de fietsen het ook niet.
De sturen van de fietsen haakten in elkaar en het onvermijdelijke gebeurde. We vielen om.
En toen was het raak, het was heel spannend en het voelde heel goed aan, zo dicht tegen elkaar.
Voor het eerst
Als ik er nu aan terugdenk was het een geweldige ervaring voor het eerst zo dicht tegen een mannenlijf -of ik moet zeggen een jongenslijf.
Het was warm en stevig tegelijk en ik voelde mij supergelukkig,. Zo’n knappe jongen die ik zo leuk vond dicht tegen mij aan.
Het mocht van mij eeuwig duren.. Ik was voor het eerst totaal verliefd en wist niet wat me overkwam.
Ik had het gevoel, hier mag nooit een eind aan komen. Dit moet altijd blijven.
Ik had geen flauw idee , waar ik me bevond en hij vertelde me dat hij het ook niet wist, wat natuurlijk flauwe kul was, want hij kende de omgeving op zijn duimpje.
Nu ik ouder ben en meer weet van wat mannen beweegt, snap ik natuurlijk wel wat hij graag hoopte en wilde.
Toentertijd was ik een kind en wist niks van sex, ik werd erg dom gehouden thuis.
Op mijn 15e was ik maagd en zeer onschuldig.
Het werd later en later en het ging ook nog misten, ik kreeg het heel koud en hij trok ridderlijk zijn jasje voor me uit.
De tijd vloog. Het werd zo laat dat ik niet meer naar huis durfde,uit angst voor mijn vader. We gingen op de grond zitten, op zijn jasje.
Het was heel koud. Er klonken enge geluiden uit het bos, maar ik was niet bang want hij zat naast me. Ik had alle vertrouwen in hem.
Af en toe hoorde je wat ritselen in het struikgewas. Het was stil en het was net of we alleen op de wereld waren.
Van mij had het altijd mogen duren, ik kreeg een tijdloos gevoel over me. En wilde dat het nooit licht zou worden.
Ik dacht niet aan morgen, alleen aan het nu. het moest altijd zo blijven.
Inmiddels was een aantal kilometers verderop in een vakantiehuisje een paniekstemming ontstaan.. Mijn moeder was radeloos en maakte mijn vader gek. Het was al over twaalven s.nachts en ik was spoorloos.
Door de paniek en angst van mijn moeder werd mijn vader daadkrachtig en besloot naar de plaatselijke politie te gaan,
Nou die lag dus gewoon al op één oor. Op de Veluwe in 1965 was niks te beleven. Dus de dienstklopper lag lekker op bed.
Mijn vader bleef aan de deur rammen en eiste dat de man zijn bed uit kwam. Mijn vader wilde dat ik opgezocht werd.
Nou, nou , zei de man, rustig an hoor! Met wie is uw dochtertje er vandoor? Weet ik veel zei mijn vader, het is er één van een tweeling. Ken ik goed en de vader ook zei de Bromsnor: we gaan wel even naar het huis van de familie.
Zo vertrokken mijn ouders met de politieman naar het huis van de familie, alles was donker en iedereen lag op bed.
Het was tenslotte al middernacht.
Hond
Het gezin werd wakker getrommeld en de moeder ging boven kijken op de slaapkamers van de kinderen. Er lag dus slechts 1 stuk..Gerrit ? vroeg de moeder, waar is Jurgen?
Weet ik veel bromde de jongen: Jurgen is gaan fietsen met zo’n stadse. Hij draaide zich om en sliep verder.
Ach mevrouw, zei de moeder van de jongens, maak u maar niet druk, want als uw dochter met mijn zoon op stap is kan er niks gebeuren hoor.
Mijn vader werd zo kwaad en eiste van de dienstdoende agent, dat ik werd opgespoord. Met een politiehond.
Inderdaad zijn ze gaan zoeken , tot 4 uur s’nachts. Met een hond in de bossen.
Maar een ieder die wel eens op de Veluwe is geweest s.nachts, weet dat je dan steeds in kringetjes loopt. En er niet uit komt.
Ook de hond kon mij niet vinden en iedereen ging weer naar huis. De politieman stelde mijn moeder gerust;: als het lichter word gaan we weer zoeken.
Verderop in het bos hadden Jurgen en ik het geweldig naar ons zin en vergaten tijd en plaats. Tot ik toch wel angstig werd en vroeg of hij me thuis wilde brengen. Ik wist hoe mijn vader tekeer kon gaan.
We gingen op weg. We zagen geen hand voor ogen, in het donkere bos, maar we maakten de heldere afspraak dat we de verkering voort te zetten. Als ik eenmaal weer in Rotterdam was, zouden wij elkaar schrijven .
Bij het huisje aangekomen zag ik dat er licht brandde. Ik werd bang en liet al mijn urine lopen. Drijfnat was ik. Het liep langs mijn mooie fantasiepanty door mijn minirokje zo naar beneden.
Blijf jij maar hier staan fluisterde ik tegen Jurgen, ik ga zelf wel naar binnen.
We schrijven he?? Beloofd??
Hij keek me aan op een samenzweerderige manier, en ik had het gevoel dat we samen in een complot zaten .Niets kon meer tussen ons komen.
En ik had het gevoel, dit gaat nooit meer stuk. We blijven altijd samen wat er ook gebeurt.
Ja, fluisterde mijn nieuwe vriend. En fietste weg.
"Niet slaan!"
Wat er toen gebeurde valt met geen pen te beschrijven,. Ik weet nog dat ik het huisje binnen kwam en dat ik mijn moeder hoorde schreeuwen. "Net slaan , niet slaan, ze is zo mager!"
Vervolgens heb ik werkelijk alle hoeken van het huisje gezien. Verdoofd van de klappen kwam in het stapelbed van het vakantiehuisje bij.
Mijn vader was door het dolle, en vroeg aan me of er een dokter gehaald moest worden. Ik kon wel eens zwanger geworden zijn.
Ik zwanger? Ik was 15 en mijn moeder had me nog nooit verteld dat je zwanger kon worden door zoenen met een jongen.
De andere dag ging het weer huiswaarts met de bus naar Rotterdam. Mijn vader heeft zeker 2 maanden geen woord meer tegen me gezegd, ook heb ik 6 weken huisarrest gehad. De jongen heb ik nooit meer mogen zien.
Mijn moeder vroeg later nog, waarom we eigenlijk zo lang in het bos gebleven zijn s.nachts. En waarom ik niet begreep dat iedereen zo bang was. Mijn antwoordde was dat we bosbessen en bramen. gingen zoeken
Waarop mijn moeder verbaasd vroeg; bosvruchten zoeken in het duister??
Ze deed net alsof ze me geloofde. Ik zag echter aan haar ogen dat ze wel beter wist, maar dat zije mijn eerste liefdeservaring niet stuk wilde maken.
Dat was lief van haar, realiseer ik me nu. Bijna veertig jaar jaren later.
Hem zie ik zo weer staan, in mijn herinnering, samen met mij op de schommel in de speeltuin. Een onschuldig stel, een jongen en meisje in de puberleeftijd die voor het eerst verliefd werden
Eenmaal terug in Rotterdam heb ik nog één brief ontvangen, waarin hij schreef dat er kermis was in zijn dorp en dat hij daar gezoend had met een meisje uit zijn streek. In de botsauto’s.
Mijn verdriet over die brief was zo groot, dat ik hem nooit meer teruggeschreven heb en mijn hartenpijn ,dat ik voor de eerste keer voelde, was niet te stelpen.
Wij waren immers bondgenoten en we hadden elkaar trouw gezworen. Hoe kon hij me dit aandoen?
Ik had het idee dat hij net als ik genoeg had aan ons tweeën, en totaal geen behoefte om met iemand anders te zoenen,. Wat een desillusie.
Wat zou dat fantastisch zijn!
Wat had ik verdriet, Nu was ik ineens van een onschuldig kind een ongelukkige en depressieve puber geworden. Verbittering sloeg toe.
Ik ben er heel lang ziek van geweest. Ziek worden van liefdesverdriet.
Dat heb ik toen helaas moeten ervaren.
Waarom dacht ik eigenlijk geen moment aan z;n broer? Wat maakte dat Jurgen de ware was en zijn broer, die toch als twee druppels water op hem leek, geen rol voor me speelde? Misschien was het omdat Jurgen wel aandacht aan mij besteedde en de broer nauwelijks.
Ik at niet meer en sliep heel slecht en maar piekeren, ik vond niets meer leuk en mijn plezier in het leven was totaal vergald.
Deze eerste ervaring in de liefde heeft veel indruk op me gemaakt, en hoewel ik in de jaren daarna nog vaak zeer veel liefdesverdriet heb gehad, zal ik de herinnering blijven koesteren omdat hij zo mooi en onschuldig was en Jurgen en ik hebben geen seconde het besef gehad dat er een heel dorp in opschudding was geraakt door de zoektocht van de plaatselijke veldwachter.
We zijn nu 40 jaar verder, en tegenwoordig heb je op tv een programma “Memories” daar zie je mensen vaak hun oude liefdes weer ontmoeten, soms na 40 of 50 jaar.
Elke keer als ik dit programma zie , denk ik weer aan hem en hoe het met hem vergaan zal zijn.
Zelf nu nog, nu ik zelf oma ben en met mijn kleindochter wel eens wandel in de omgeving van die plek, krijg ik nog vaak het gevoel van O, ik wou dat ik hem nu ineens tegenkwam , wandelend in het bos. Wat zou dat fantastisch zijn.
Carla
